روايات‏
 1 - كسب مال حرام‏
 قال على‏عليه السلام : «انّ اعظم الحسرات يوم القيامة حسرة رجل كسب مالاً فى غير طاعة اللَّه فورّثه رجلاً فانفقه فى طاعة اللَّه سبحانه فدخل به الجنة و دخل الاول به النار».
 به راستى كه در روز قيامت بزرگترين حسرت براى مردمى است كه مال و دارايى خود را در غير طاعت خدا به دست آورده و مردى ديگر آن را به ارث برده است و در طاعت خدا انفاق كرده و به خاطر آن داخل بهشت شده و مرد نخستين به سبب همان مال وارد دوزخ شده است . (نور الثقلين / 1 / 152)

  2 - غفلت از عمر گرانبها
 قال على‏عليه السلام : «فيالها حسرة على ذى غفلة ان يكون عمره عليه حجّة».
 پس حسرت و ندامت و بى‏خبرى بر فردى سزا است كه در (قيامت) عمرش بر او حجت و دليل باشد.
 (بحار / 91 / 337 ؛ نهج‏البلاغه / خطبه 64)

  3 - عدم ياد خداوند و امامان در مجالس‏
 قال الصادق‏عليه السلام : «ما اجتمع قوم فى مجلس لم يذكروا اللَّه و لم يذكرونا الاّ كان ذلك المجلس حسرة عليهم يوم القيامة».
 هيچ گروهى در مجلسى گرد هم جمع نمى‏شوند كه خداوند و ما امامان را ياد نمى‏كنند مگر آنكه آن مجلس براى آنها در قيامت عامل حسرت مى‏شود . (بحار / 75 / 468)

  4 - تعريف از عدالت و مخالفت در عمل‏
 عن الباقرعليه السلام «انّ اشدّ الناس حسرة يوم القيامة الذين وصفوا العدل ثم خالفوه».
 به راستى كه در روز قيامت كسانى بيش از همه مردم در حسرت و اندوه به سر مى‏برند كه از عدالت ستايش مى‏كردند و در عمل مخالفت مى‏ورزيدند. (صافى / 1 / 430؛ بحار / 2 / 28)

  5 - مخالفت با نصيحت عالم دلسوز
 قال على‏عليه السلام : «... فانّ معصية الناصح الشفيق العالم المجرّب تورث الحسرة و تعقّب الندامة».
 به راستى كه نتيجه نافرمانى پندآموز و نصيحت گر مهربان كه به همه چيز دانا و با تجربه و آزموده است حسرت و اندوه و در پى آن پشيمانى است . (بحار / 33 / 322)

  6 - فروختن آخرت‏
 قال رسول اللَّه‏صلى الله عليه وآله وسلم : «ان اشدّ النّاس ندامة يوم القيامة رجل باع آخرته بدنيا غيره».
 و در روز قيامت پشيمان‏ترين مردم كسى است كه آخرتش را به دنياى ديگران فروخته باشد. (بحار / 27 / 186)
 اشاره‏
 پيامبرصلى الله عليه وآله وسلم فرمودند: شديدترين مردم از جهت پشيمانى و حسرت شخصى است كه فردى را به سوى خدا دعوت كند و او بر اثر اطاعت الهى به بهشت برود و دعوت كننده به خاطر پيروى از هواى نفس و آرزوى طولانى به جهنم وارد شود. (كافى 2 / 227) آياتى كه در قرآن پيرامون مسأله شفاعت بحث مى‏كند در حقيقت به چند دسته تقسيم مى‏شود گروه اول آياتى است كه بطور مطلق شفاعت را نفى مى‏كند مانند:
 «انفقوا مما رزقناكم من قبل ان يأتى يوم لابيع فيه و لا خلّة و لا شفاعة» بقره، 254
 از آنچه به شما روزى داديم انفاق كنيد پيش از آنكه روزى فرا رسد كه در آن نه خريد و فروشى است و نه دوستى و نه شفاعت .
 گروه دوم آياتى است كه (شفيع) را منحصراً خدا معرفى مى‏كند مانند:
 « قل للّه الشفاعة جميعاً» زمر، 44
 بگو تمام شفاعت از آن خداست .
 گروه سوم آياتى است كه شفاعت را مشروط به اذن و فرمان خدا معرفى مى‏كند مانند:
 « و لا تنفع الشفاعة عنده الا لمن‏اذن له» سبأ، 23
 هيچ شفاعتى نزد او جز براى كسانى كه اذن داده سودى ندارد .
 گروه چهارم آياتى است كه شرائطى براى شفاعت شونده بيان مى‏كند گاهى اين شرط را گرفتن عهد و پيمان نزد خدا معرّفى مى‏كند مانند:
 «لا يملكون الشفاعة الاّ من اتّخذ عند الرحمن عهداً» مريم، 87
 آنان هرگز مالك شفاعت نيستند مگر كسى كه نزد خداوند رحمان عهد و پيمانى دارد .
 گاهى شرط آنرا رضايت و خشنودى خدا معرفى مى‏كند:
 و لا يشفعون الاّ لمن ارتضى‏ انبياء، 28
 و آنها جز براى كسى كه خدا راضى به شفاعت براى اوست شفاعت نمى‏كنند .
 گروه پنجم آياتى است كه صلاحيت شفاعت شدن را از بعضى مجرمان سلب مى‏كند مانند سلب شفاعت از ظالمان كه مفهوم آن اين است كه شفاعت گروههاى ديگر را شامل مى‏شود:
 «ما للظالمين من حميم و لا شفيع يطاع» غافر، 18
 براى ستمكاران دوستى وجود ندارد و نه شفاعت كننده‏اى كه شفاعتش پذيرفته شود .
 و به اين ترتيب داشتن عهد و پيمان الهى يعنى ايمان و رسيدن به مقام خشنودى پروردگار و پرهيز از گناهانى چون ظلم و ستم جزء شرائط حتمى شفاعت است.
 (پيام قرآن 6 / 508)
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: